ΤΟ ΚΥΜΑ - II/III - ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ

Αποφάσισε να βγει ξημερώματα στη στεριά να τον ψάξει. Υπολόγιζε στο πρώτο φως και στην ησυχία που θα επικρατούσε στην πόλη. Φυσικά και δεν είχε την παραμικρή ιδέα από πού να ξεκινήσει. Δεν είχε κανένα στοιχείο για να τη βοηθήσει. Δεν ήξερε το όνομά του, τη διεύθυνσή του, αν δούλευε κάπου και αν αυτό το κάπου ήταν μέσα στην πόλη ή στα προάστια. Το μόνο που θα μπορούσε να αναγνωρίσει ήταν το κορμί του και η φωνή του, αλλά αυτό δεν ήταν και πολύ δυνατή πληροφορία, γνωρίζοντας ότι η Καλαμαία είχε πολλούς κατοίκους. Δεν την πτοούσε τίποτα όμως. Η λαχτάρα της για να τον βρει ήταν τεράστια.

Τα πρώτα κύματα βγήκαν με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Δειλά, στην αρχή, πλημμύρισε η παραλία και πήρε τον ανηφορικό δρόμο προς την κεντρική πλατεία. Ήξερε τη δύναμή της αλλά ένιωθε κυριολεκτικά έξω από τα νερά της, εντελώς εκτεθειμένη. Τρύπωσε στα πρώτα σπίτια ψάχνοντας με τα αλμυρά, υγρά άκρα της το γνώριμό του σώμα. Οι πρώτες κραυγές αγωνίας ακούστηκαν. Είχε ξανακούσει αντίστοιχες φωνές όταν γονείς ούρλιαζαν για τα μικρά τους που είχαν κολυμπήσει πιο ανοιχτά από όσο επέτρεπαν. Τις ένιωθε τις φωνές αυτές και πάντα τα προστάτευε. Με τα κύματά της απαλά τα έβγαζε προς τα έξω. Τώρα δεν μπορούσε όμως να συγκρατήσει τη δική της αγωνία παρόλο που καταλάβαινε ότι ο εγωισμός της θα έφερνε μόνο πόνο. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις της. Έψαχνε νευρικά και βιαστικά. Τα κύματά της όλο και μεγάλωναν, οι άνθρωποι σκαρφάλωναν στις στέγες των σπιτιών τους για να σωθούν, άλλοι είχαν παρασυρθεί στον ορμητικό χείμαρρο που ρουφούσε τα πάντα, δέντρα, αυτοκίνητα, ποδήλατα, αδέσποτες γάτες και σκύλους, μια τρομακτική βουή από τη βιβλική καταστροφή, εκείνος δεν ήταν πουθενά, ο εκνευρισμός της όλο και μεγάλωνε.

Το ψάξιμο δεν κράτησε πολύ. Αφού έπνιξε τόσους ανθρώπους και πλημμύρισε την πόλη, πήρε μανιασμένα το δρόμο του γυρισμού. Ήταν ταπεινωμένη και απογοητευμένη. Είχε υποκύψει σε ένα καπρίτσιο και είχε προκαλέσει ανεπανόρθωτο κακό. Για ώρα τα κύματά της ήταν αναστατωμένα με αυτές τις σκέψεις μέχρι που κόπασαν από την κούραση. Γαληνεμένα τα νερά της λες και ήταν μια Κυριακή πρωί. Κλάματα και κραυγές ακούγονταν από μακριά. Το τοπίο δε θύμιζε σε τίποτα την ειδυλλιακή παραλιακή λουτρόπολη που υπήρξε η Καλαμαία. Ήξερε ότι δε θα της το συγχωρούσαν οι άνθρωποι. Τους είχε δείξει το πιο σκληρό της πρόσωπο και τώρα δεν ήξερε πώς να το διορθώσει ή αν ήθελε να το διορθώσει. Πόνταρε στο χρόνο που λειαίνει όλες τις γωνίες. Ο ήλιος είχε αρχίσει να καίει. Ένιωθε το ίδιο μούδιασμα που ένιωθαν κι όσοι είχαν επιζήσει. Δεν είχε αποφασίσει την επόμενή της κίνηση.

THE WAVE - II/III - AT THE SHORE

The sea decided to go out and look for him at dawn. She counted on the light and the silence that would prevail in the city. Of course she didn’t have the slightest idea where to start from. She had no clues. She didn’t know his name, his address, if he worked somewhere and if that somewhere was in the city or the suburbs. The only thing that she could recognize was his body and his voice, but that again was not that much of a great help, since Kalamaia had many citizens. Nothing could break her spirit. Her craving to find him was enormous. 

The first waves appeared with the first sun rays. At first, she flooded the beach and she took the uphill road towards the central square. She knew her strength but, at the same time, she felt extremely exposed. She burst into the first homes looking for his familiar body with her salty wet hands. The first cries of agony were heard. She had heard such cries before when parents screamed to their young ones when they had swum deeper into the ocean. She had felt these voices and she always protected the children. She gently pulled them out to the shore with her waves. Now she couldn’t restrain her anxiety even though she understood her ego would bring only pain. It was beyond her control. She searched nervously and hastily. Her waves grew bigger, people climbed on the roofs of their houses to save themselves, others were pulled into the fast flowing torrent engulfing everything from trees, cars and bicycles to stray cats and dogs, a horrifying noise from that biblical disaster. He was nowhere in sight. 

The search did not last long. After she drowned so many people and flooded the city, she furiously took the way back home. She was humiliated and disappointed. She had succumbed to a whim and had caused irreparable damage. Her waves were upset with these thoughts until they started to cool off from the weariness. Her calm water was now just like Sunday morning. You could hear cries and screams from afar. The scenery didn’t resemble the idyllic seaside resort that Kalamaia used to be. She knew that people would never forgive her. She had shown her harshest face and now she just didn’t know how to make amends or whether she even wanted to. She would bet on the famous quote about the time that smoothed out all the angles. The sun was burning. She felt the same numbness with the survivors. She had not decided what her next move would be. 

ΤΟ ΚΥΜΑ - I/III - ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΟΡΜΙ

Ήταν το δεύτερο καλοκαίρι που κόντευε να τελειώσει και δεν είχε φανεί. Σύμφωνα με το δικό της τρόπο μέτρησης έμεναν λιγότερο από δώδεκα μέρες για να κλείσει ο κύκλος με τον καυτό ήλιο που ένιωθε ανελέητα κάθε μέρα πάνω της. Δεν της πολυάρεσε αυτή η εποχή για να είναι απόλυτα ειλικρινής. Δεν άντεχε τον κόσμο που δεχόταν κάθε μέρα και δεν την άφηνε ήσυχη ούτε λεπτό. Έπρεπε να έχει τα μάτια της δεκατέσσερα για τις ανάγκες και τις επιθυμίες όσων έρχονταν να την επισκεφτούν. Έπρεπε να τους προσέχει, να παίζει μαζί τους αλλά και να ξέρει πότε να τους αφήνει να ηρεμούν και να είναι διακριτική. Σίγουρα όμως παρατηρούσε τον καθένα ξεχωριστά και προσπαθούσε να προλάβει τυχόν απροσεξίες τους και λάθη που μπορεί να ήταν μοιραία. Αυτό της ρουφούσε όλη την ενέργεια. Δεν είχε καθόλου χρόνο για την ίδια παρά μόνο όταν έπεφτε ο ήλιος και χαλάρωνε λίγο η κίνηση. Και φυσικά αυτό το έκανε από τότε που θυμόταν τον εαυτό της. Τα καλοκαίρια τα ζούσε πάντα με τρομερή ένταση. 

Όταν είχε έρθει εκείνος για πρώτη φορά κοντά της τον προηγούμενο Ιούνιο, θυμόταν ότι είχε νιώσει μεγάλη ταραχή. Δεν ήταν τόσο η εικόνα του ή το σώμα του, που το έβλεπε σχεδόν γυμνό κάθε μέρα, αλλά η φωνή του που την έκανε να τον ξεχωρίσει. Σε κάθε του επίσκεψη τραγουδούσε χαμηλόφωνα, κάτι που δεν το είχε βιώσει ξανά. Ερχόταν συνήθως νωρίς το πρωί και, όσο καθόταν κοντά της, δε σταματούσε να μουρμουράει άγνωστά της στιχάκια. Ήταν αυτή η χροιά που έδειχνε έναν άνθρωπο ήρεμο και γαληνεμένο και την έκαναν να χαλαρώνει κι αυτή μαζί του. Κι όσες μέρες ερχόταν κοντά της, πάντα της τραγουδούσε. Κι εκείνη πάντα τον φρόντιζε λίγο παραπάνω ή διάλεγε να παίξει με τα κύματά της λίγο παραπάνω γιατί με τον καιρό πίστευε ότι τραγουδάει μόνο για εκείνη. Και το πρώτο καλοκαίρι πέρασε από πάνω της κι ούτε που το κατάλαβε. Μόλις ερχόταν εκείνος, έχανε τη συνέπεια που είχε και τη σοβαρότητα και αφηνόταν τελείως. Αρκετές φορές είχαν κινδυνέψει μικρά παιδάκια από δική της απροσεξία αλλά, ευτυχώς την τελευταία στιγμή, κατάφερνε να τα μπαλώσει και να επαναφέρει την τάξη.  

Όταν δε φάνηκε πέρυσι , στενοχωρήθηκε αφάνταστα αλλά ήλπιζε στο επόμενο καλοκαίρι. Τώρα όμως κι αυτό θα έφευγε και ένιωσε ένα τσίμπημα, ένα αίσθημα ότι πρέπει να δράσει, κάτι να κάνει για να τον βρει. Ήθελε να τον ακούσει ξανά. Ήθελε εκείνη την τόσο αναζωογονητική, μετά από τόσους αιώνες, παρουσία του. Ήθελε να παίξει και να παραδεχτεί ότι, ναι, τον σκεφτόταν και τον είχε ερωτευτεί. Από πού όμως έπρεπε να ξεκινήσει, ολόκληρη θάλασσα, το ψάξιμο;

THE WAVE - I/III - LOOKING FOR THE BODY

It was the second summer that was about to end and he had not shown up. According to her counting method it was less than twelve days left for the circle to close with that hot sun mercilessly on her. To be completely honest, she didn’t like this season. She couldn’t stand the crowds she received every day that didn’t leave her alone for a second. She had to be extra careful with their needs and wishes. She had to take care of them, play with them but also be discreet and leave them alone to calm. But she certainly watched each one separately and tried to prevent any inconsistencies or mistakes that could become fatal. This actually sucked all of her energy. She had no time for herself till the sun had set and the things cooled off a bit. And of course, she did all of this ever since she remembered. The summers were always of great tension for her. 

When he first came last June, his presence made a big impact on her. It was not his shape or his body, which she saw almost naked every day, but his voice that made him stand out. He would sing softly every time, something that she had not experienced before. He would usually come early in the morning and, while he was with her, he would not stop quietly murmuring unknown to her lyrics. It was this vocal tone that showed a peaceful and calm person that made her feel calm as well. And she always took care of him a little bit more and chose to play with her waves more and, as time went by, she believed that he was singing only for her. And the first summer passed and she didn’t even notice it. The minute he arrived she let go of her consistency and became extra carefree. Small children had been in danger several times due to her negligence but she would restore the order the very last minute. 

When he didn’t show up last year, she was really upset but she hoped he would show up the following summer. But now that this summer was about to end, she felt a sting, she felt that she should do something, go out and find him. She wanted to hear him again. She wanted that refreshing, after so many centuries, presence of his. She wanted to play and admit that, oh yes, she was thinking about him and she was in love. But the question was where would she, the sea herself, begin the searching from?

BLUE ENTER - II/III - ΘΥΜΑΜΑΙ ΦΟΥΞΙΑ

Γύρισε το παγωμένο πόμολο και η πόρτα άνοιξε με ένα τρίξιμο. Ήταν σίγουρος ότι θα του κοβόταν η αναπνοή από την αγωνία.  Μπήκε σε ένα μικρό δωμάτιο. Τα μάτια του συνήθισαν σιγά σιγά στο λιγοστό φως που έμπαινε από τα κατεβασμένα στόρια στο παράθυρο. Τα φώτιζε όλα ροζ, σχεδόν φούξια. Δεν είχε πέσει καθόλου έξω. Ήταν η κουζίνα του πατρικού του σπιτιού στην Καλλιθέα, πνιγμένη σε ένα ροζ τόνο. Ήταν το ίδιο δωμάτιο με την ίδια διαρρύθμιση και σχεδόν τα ίδια αντικείμενα. Ο Μάνος ήταν σίγουρος ότι είχε μπει σε ένα όνειρο, οπότε περίμενε, όσο μπορείς να είσαι προετοιμασμένος βέβαια, να βιώσει την παράξενη οικειότητα που έχουμε στα όνειρα. Πάντα τα δωμάτια είναι τα ίδια αλλά στο βάθος έχουν μεγάλες διαφορές, πάντα τα πρόσωπα, ενώ παίζουν το ρόλο μιας συγκεκριμένης ιδιότητας, σε ξεγελάνε στο τέλος. Έτσι και τώρα. Ο Μάνος αναγνώριζε το δωμάτιο αλλά ήταν και αρκετά ξένο. 

Το πατρικό του σπίτι είχε μαρμάρινο νεροχύτη και το παράθυρο ακριβώς από πάνω είχε μια λουλουδάτη κουρτίνα, που είχε διαλέξει η μάνα του και πολύ της άρεσε, ενώ σε εκείνον καθόλου και όταν είχε αεράκι ανέμιζε. Εδώ ο νεροχύτης ήταν ανοξείδωτος και το παράθυρο είχε σκονισμένα στόρια. Στη θέση που θυμόταν το τραπέζι όπου έτρωγαν όλοι μαζί και το άνοιγαν για να χωρέσουν οι θείοι και τα ξαδέρφια του που έρχονταν στη γιορτή του, τώρα υπήρχε μια βιβλιοθήκη με βιβλία και μικρά βάζα, αρκετά ακατάστατα και σκονισμένα. 

Ο Μάνος πλησίασε τη βιβλιοθήκη και το μάτι του έπεσε σε μια φωτογραφία που ήταν δίπλα σε ένα μεγάλο μπολ. Μια μικρή κραυγή βγήκε από το στόμα του και έμεινε έκπληκτος με τη δύναμή της. Κρατούσε μια φωτογραφία του εαυτού του όπως ήταν εκείνη τη στιγμή στον ίδιο χώρο με τα ίδια ρούχα και με την ίδια έκφραση. Ή κάποιος του έκανε μια κακόγουστη φάρσα ή όλο αυτό είχε αρχίσει να παίρνει τη μορφή ενός εφιάλτη. 

«Τι έγινε; Τόσο πολύ τρόμαξες που με είδες;» άκουσε μια φωνή πίσω του και ο Μάνος απλά πάγωσε. 

Αυτή τη φωνή θα την αναγνώριζε ανάμεσα σε χιλιάδες. Ήταν η δική του φωνή. Γύρισε δειλά, μην ξέροντας τι θα αντικρίσει. Ο εφιάλτης όλο και πύκνωνε και έπρεπε να βρει έναν τρόπο να ξυπνήσει άμεσα. Απέναντί του είχε το δεκάχρονο εαυτό του, όπως ήταν τότε που έμενε σε αυτό το σπίτι, αλλά με την ενήλικη φωνή του. Φορούσε το αγαπημένο του φούτερ και τα αθλητικά του με τα κορδόνια που φωσφορίζανε. Στο χέρι του κρατούσε την μπάλα του μπάσκετ και κατάλαβε ότι θα πήγαινε να παίξει με τους φίλους του από το σχολείο που έμεναν εκεί κοντά. 

"Μπορείς να μου πεις τι σημαίνουν όλα αυτά ;» ρώτησε ο Μάνος τον μικρό του εαυτό. 

O πιτσιρίκος τον κοίταξε έντονα στα μάτια και του απάντησε κοφτά:

«Νομίζω ότι ξέρεις γιατί ήρθες πάλι εδώ. Μεγαλώνεις και τρέμεις στην ιδέα της ενηλικίωσης. Πάω να παίξω μπάσκετ με τα παιδιά και μακάρι στην επόμενή μας συνάντηση να είσαι καλύτερα. Δε σου πάνε τα μούσια πάντως να ξέρεις.»

BLUE ENTER - II/III - I REMEMBER FUCHSIA

He turned the frozen knob and the door opened with a creak. He was certain that he would stop breathing out of anxiety. He entered a small room. His eyes gradually got used to the dim light coming from the lowered window blinds. It made it all pink, almost fuchsia. He was not mistaken. It was the kitchen of his father’s house in Kallithea filled in a pink tone. It was the same room with the same arrangement and almost the same objects. Manos was certain that he was in a dream so he waited, as much as you can be prepared, to feel that strange intimacy that we have when we dream. The rooms are always the same but they have many differences in the background. The faces, while they play a certain role of character, they trick you in the end. That was happening right now. Manos recognized the room but in the same time, it was also unfamiliar. 

His father’s house had a marble sink and the window just above it had a flower curtain that his mother had chosen and much liked, while on the other hand he detested, and it flapped in the breeze. Here the sink was stainless steel and the window had dusty blinds. In the place where he remembered the table, where they ate all together and they opened its extension for his uncles and cousins to sit on his name day, now there was a library with books and small jars, quite messy and dusty.

Manos approached the library and he saw a photo next to a big bowl. A small cry came out of his mouth and he was surprised by its strength. He held a picture of himself the way he was that very moment in the same room with the same clothes and the same expression. Someone either pulled a prank of bad taste on him or it all began to take the form of a nightmare. 

“What happened? Did I scare you that much?” he heard a voice behind him and Manos just froze. 

He would recognize that voice among thousands. It was his own voice. He turned reluctantly, not knowing what to face. The nightmare was getting deeper and he had to find a way to wake up immediately. He had his ten-year-old self opposite him as he looked like when he lived in this house but with his adult voice. He wore his favorite hoodie and the sneakers with the fluorescent cords. He held his basketball ball in one hand and he realized he was going to play with his friends from school who lived nearby.

“Can you tell me what does everything mean?” Manos asked his junior self.

The small boy stared at him and rudely answered him:

“I think you know why you came here again. You are getting old and you are afraid of the whole idea of adulthood. I am going to play basketball with my friends and I wish you are feeling better next time. By the way, the beard doesn’t  suit you.”

BLUE ENTER - I/III - ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΒΟΥΤΙΑ

Τυλίχτηκε περισσότερο στο μπουφάν και στο κασκόλ του. Έμοιαζε σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή ότι πάλευε μαζί τους. Δε γινόταν να σφίξει περισσότερο το μάλλινο κασκόλ στο λαιμό του και , όσο κι αν προσπαθούσε, το λεπτό μπουφάν του δε θα του πρόσφερε περισσότερη ανακούφιση. Τώρα που το καλοσκεφτόταν, θα έμοιαζε έτσι κι αλλιώς τουλάχιστον περίεργος σε οποιονδήποτε εξωτερικό παρατηρητή. Έσκασε ένα χαμόγελο στιγμιαία. Παραμονή Πρωτοχρονιάς να βολτάρει άσκοπα στην κλειστή αγορά του Λαράς, με ένα κρύο που δε θα το φανταζόταν ποτέ για το Μαρόκο. Άναψε το τσιγάρο, που το καθυστερούσε εδώ και ώρα, και χάζεψε τα λιγοστά μαγαζιά λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Κάτω από τις σιέλ καμάρες, αφίσες με χορταστικά αραβικά γράμματα που είχαν από καιρό ξεφτίσει. Ένα καλντερίμι γεμάτο άδεια καφάσια με τα λαχανικά που είχαν πουληθεί μες στην ημέρα, νέον φώτα που τρεμοπαίζανε, γάτες που είχαν κουρνιάσει σε σκοτεινές γωνίες, καλάθια, κοφίνια, κελεμπίες που κρέμονταν στις βιτρίνες, μια μυρωδιά κάποιου μπαχαρικού που του θύμιζε ένα φαγητό που έφτιαχνε η μάνα του αλλά, όσο κι αν έστυβε το μυαλό του, δεν μπορούσε να θυμηθεί ποιο ήταν αυτό. Μόνο  ένας νεαρός που καθόταν νωχελικά πίσω από το βρώμικο πάγκο και ετοίμαζε ζεστό τσάι και ο Μάνος υπήρχαν σε αυτήν τη μεγάλη και γεμάτη υγρασία στοά.  

Ο Μάνος είχε ακολουθήσει έναν μεγάλο έρωτα, ή καλύτερα την υπόσχεσή του, που λίγο μετά την προσγείωση στο Μαρόκο, ξεφούσκωσε μετά από έναν ακόμα μεγαλύτερο καυγά. Δε βαριέσαι, μπήκε και στο αεροπλάνο για πρώτη φορά στη ζωή του και θα απολάμβανε και μια μέρα μόνος του σε αυτόν τον αλλόκοτο τόπο. Τόσο κρύο όμως δεν το χωρούσε ο νους του. Όπως δε χωρούσε και το ότι έβλεπε μπροστά του την πόρτα του πατρικού του σπιτιού. Αν είναι ποτέ δυνατόν! Τόσα χιλιόμετρα μακριά από την Καλλιθέα και να βλέπει τη μεταλλική πόρτα της μονοκατοικίας όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Προσπέρασε τον τύπο που πουλούσε τσάι, χωρίς να δίνει σημασία σε αυτό το ακατάληπτο που του μουρμούρισε, και πήγε κοντά σε αυτήν την είσοδο. Μα ναι, ήταν η ίδια, είχε και εκείνο το στράβωμα στο χερούλι, που όλο έλεγε να το φτιάξει ο συγχωρεμένος ο πατέρας του και τελικά παρέμενε έτσι να τρίζει και να σε ζορίζει στο ξεκλείδωμα. 

Τρόμαζε στην ιδέα να την ανοίξει αυτήν την πόρτα της παιδικότητάς του αλλά από την άλλη ένιωθε ότι έπρεπε να το κάνει. Είχε σαρανταρίσει και, ως τώρα, αυτή σίγουρα ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στη ζωή του. Έπιασε το παγωμένο χερούλι και έκλεισε τα μάτια του.  Στο πίσω μέρος του μυαλού του ίσως και να το είχε ήδη μετανιώσει. Βουτιά στον καινούργιο χρόνο ή επιστροφή στο παρελθόν; Δεν ήταν σίγουρος για την απάντηση.