Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

THE LIGHT BLUE BOY



   His name was Andrew. He lived with his parents in the village Miriandela, a small dot on the map, by the shore with no more than 63 inhabitants. They all worked in the sardine canning factory, “The silver sardine”. Everyone, but the elderly Mr. Zakastio, who usually spent the mornings with his walking stick strolling at the beach. Mr. Zakastio was a serious, seventy-five-year-old man, who always wore suspenders all year long. He was his unofficial guardian when his parents were at the factory. Andrew was six years old, he was the only child in the village and this was the summer that changed his life.
    They had moved about a year and a half ago. They had left their old neighborhood, where there were no jobs anymore and came to Miriandela for a while, until things got better and Andrew started school. They would then go back or follow the jobs in a bigger city. The factory sucked all of their energy. They left at dawn from home and they returned late in the afternoon. Mum would prepare the boy’s breakfast and would tenderly kiss him goodbye. His father would do the same, carefully in order not to wake him up, but their perfume and the caresses would always do. He ached for them more than anything else in his day. He would put on his clothes hastily and would follow them to the factory at the edge of the beach. There, he would meet Mr. Zakastio, who was out for the first walk of the day and he would watch out for him as he would play alone with the pebbles. There would be many more walks throughout the day for Mr. Zakastio. There would be a day that excruciatingly looked like the previous one or the one that was about to follow for Andrew. His parents always returned too tired from work. For Andrew, the factory looked like a strange, grey dinosaur that took away his parents each day and his friends from his old neighborhood. It would exhaust them and bring them headaches with the rhythmic hum of its mechanical respiration and the smoke coming out of its chimney. It would swallow the mood for games and the rage would start growing in his tiny heart. 
     Occasionally, small fish approached in various shapes that resembled a trembling vortex. He would have a quick look at them and then throw small pebbles at them and make them go away. It was one of his solitary games while Mr. Zakastio would sit a bit further back and read his newspaper. The fish that approached the shore today though, looked like no other he had seen before. He got scared when he caught a move in the dark water with the corner of his eye, a bulk was approaching almost shyly. As it got closer, Andrew remained speechless out of daze and fear. He had never seen such a large fish before and with such a vivid color. He stared at it without moving. The head, the body and the tail had a blinding light blue color that could hypnotize you. It was phosphorescent underwater and brighter than the blue sky after the storm. The strangest thing though, was its look. Its eyes that popped out from the rest of the body, were staring at him. Yes, he felt that glass eye on him, as if it weighed his strength, as if it penetrated him. He shivered and cold sweat ran into his spine. The huge fish, which was a bit smaller than his own height, blinked and with a sudden turn, disappeared into the open sea. Could it be his imagination? Did the grey sea create shadows and his mind gave birth to imaginary creatures? 
    
His heart was about to explode. He turned around and looked at Mr. Zakastio. The man continued to browse the newspaper with the same indifferent feeling, without having understood the slightest thing. Still, it couldn’t be his imagination. As long as it lasted, everything inside him was upside down. It was the first time in a while that he felt being looked at, that he felt someone else’s gaze penetrate him and dissolve that thick layer of his solitude. 
     He spent the rest of the day thinking about it. This marine creature had haunted him. The boy participated in the worn out afternoon games with his parents and he saw it again in his dreams at night. He wanted to ask them if there were so big fish out there with such a bright color, but something kept him back. They probably wouldn’t believe him and a part of him still wasn’t sure. Lately, he felt isolated and most of the words were in his mind without finding their way out. He really wanted it to be true, a blue fish for company… 
    The next morning he was playing with pebbles by the sea filled with impatience and anxiety. The day was warm and sunny, Mr. Zakastio wiped the drops of sweat with the handkerchief he had in his pocket, browsing the newspaper, and young Andrew just waited to see it again, and no matter how impossible it seemed, it came. The big fish stood still and waved his tail. Andrew got up and approached. The fish didn’t get scared and didn’t move, on the contrary, it looked deep into the boy’s eyes in an almost human way. The boy took off his shoes and stepped into the sea. He made four slow steps not to scary it away and make it run away. No, the fish remained staring at him. Andrew put his hands in the water and stayed frozen still, breathless. The fish, glistering while the rays of light fell into water, swam a bit closer to him. The more it got closer to the boy, the more the boy’s mind got number. A strange feeling that he hadn’t experienced before, it was as if his emotional landscape had been deserted and space was being created for this creature only. No, he was not afraid of it. On the contrary a strange feeling of intimacy was born between them that could not be explained by any laws of logic. They looked each other deep in the eyes and after a while the fish gracefully turned and disappeared in the ocean. Andrew shivered as it left and almost did not believe this sense of promise he had received in his confused mind. He couldn’t explain it to Mr. Zakastio but yes, the big blue fish had spoken to him in a way. Naturally, neither his parents seemed to believe him at lunch when he shared his experience with them. They were condescending but he knew deep down that they hadn’t believed a word. For them, he was a small boy making up stories to kill the boredom he felt with the elderly man overlooking his lonesome games. 
     The following month was apocalyptic and the events from one point on started their canter leaving behind all the logical interpretations. Every day the light blue fish came near the shore and every day Andrew was eagerly waiting for it. He dived with his floaties and swam together. The fish never went deep into the ocean as if it felt how small the boy was. It sometimes let him touch its fins and tail. A strange relationship of mutual trust was born. Mr. Zakastio watched him and never expressed a comment on his new habits. The small boy often wondered: “oh well, doesn’t he see the fish?” He had asked him but the answers he got were not informative. “But yes, of course, I have seen it, but please don’t go any deeper, stay there where I can see you.” Andrew had found a friend, a companion in that creature that didn’t seem to ask anything from him. Their small stroll would last for a while but it was incredibly fulfilling for the boy and as time passed, the bond between them grew stronger. The first numbness of the contact was now transformed into a communication form. No, of course the fish could not speak but there were times when he felt words and saw scattered images in his mind. He had sensed that it was young like him, despite his big size. He had sensed that it lived deep into the ocean and he was almost hurt when he felt a big family behind it. It had a lot of brothers and its flock would soon begin its big journey. When he touched it, he strongly tried to transmit images of his own life. He thought of his mom and dad and how much he missed them during the day, how much he missed his friends and how angry he was with that big, grey factory behind him. He tried to say in his own way that it was the factory’s fault that his parents were always tired and his life had changed so much. He tried to say a lot of things but he wasn’t sure if the fish could sense any of these. 

  
  Everything happened in a day. He woke up that morning and his skin was rough. He saw small silver fish scales on his hands which could not be removed no matter how hard he rubbed them. The boy smiled. He was not afraid at all. He already knew what was about to happen. He wore a long-sleeved blouse for he didn’t want his parents to see. When they came to kiss him, they teased him that he smelled like the sea and that he probably didn’t have a proper shower the day before. At the beach, Mr. Zakastio was always with his newspaper. The boy awkwardly smiled and turned his back at him. He turned and saw the fish coming towards him. He took off his clothes and let his sight fill with the sea. Everything happened so fast. Mr. Zakastio was an old man and he couldn’t run when he saw the blindingly light blue color fill the boy’s body. His eyes, of course could not distinguish the iridescent fish scales that decorated his small body, nor could he understand that the strong smell, like the breath of the ocean, came out of every pore of his and not out of the rough waters that got forceful as if they were waiting for something like this to happen for so long. The small boy dived and followed the fish in the ocean. He had entered without his floaties, he no longer needed them. The sea had become a kind of womb that let his old self go and let the new one evolve. He had deeply craved for that new world of companionship in the depths of the ocean, he had imagined it for so many nights before falling asleep, he had envisioned it in so many of his dreams that now he knew that it was becoming reality. The ocean took his identity and his nature and gave him in return a brave new world to belong to, a large family for him. His eerie transformation happened really fast, he wasn’t sure if he had any second thoughts or questions about his new life but he had a tremendous faith in himself, not really knowing its origin. Maybe he was the first and the last or just another link in a chain of exchanges that had no beginning or ending. It was his last thought when he felt his breath coming out of his gills. He searched for his body but he saw it in the fish opposite him. It wore his clothes, its skin was smooth and its eyes looked at him intensely, like the first day. It had entered his old body and it seemed like it hadn’t got used to its new way of breathing. It skillfully reached the surface of the sea and he heard it take a long breath. Andrew waved his tail and disappeared into the deep, his new home that he had to discover and get ready for the big journey. They never saw him near the beach again. The small boy never spoke after that dive. His parents believed that the dive had caused some kind of damage. The doctors could not find what was wrong with him. They never accused Mr. Zakastio, who never made it on time to prevent the harm. They never understood what exactly happened that morning at the beach. Their son never got in the sea again but he went and gazed it for hours, with his eyes closed, for the rest of the summer. They let him listen to the ocean and communicate with it in a secret language which they could not share with him any more. 

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

ΤΟ ΣΙΕΛ ΑΓΟΡΙ

      

       
     Το όνομά του ήταν Αντρέας. Ζούσε με τους γονείς του στο χωριό Μιριαντέλα, μια μικρή παραθαλάσσια κουκκίδα στο χάρτη που αριθμούσε όλους κι όλους 63 κατοίκους. Όλοι δούλευαν στο εργοστάσιο κονσερβοποίησης σαρδέλας “The Silver Sardine”. Όλοι, εκτός από τον ηλικιωμένο κύριο Ζακάστιο που συνήθως έκανε βόλτες στην παραλία με το μπαστούνι του τα πρωινά. Ο σοβαρός κύριος Ζακάστιος ήταν γύρω στα εβδομήντα πέντε και φορούσε πάντα τιράντες, χειμώνα – καλοκαίρι. Ήταν ο ανεπίσημος κηδεμόνας του τις ώρες  που οι γονείς του έλειπαν στο εργοστάσιο. Ο Αντρέας ήταν έξι ετών, το μοναδικό παιδί στο χωριό κι αυτό ήταν το καλοκαίρι που του άλλαξε τη ζωή. 
      Είχαν μετακομίσει πριν από ενάμιση χρόνο περίπου. Είχαν αφήσει την παλιά τους γειτονιά όπου δεν είχε  πια δουλειές και ήρθαν στη Μιριαντέλα για λίγο, μέχρι να ορθοποδήσουν και να ξεκινήσει ο Αντρέας σχολείο. Τότε θα γύριζαν πίσω ή θα ακολουθούσαν τις δουλειές σε μια άλλη, μεγαλύτερη πόλη. Το εργοστάσιο όμως  τους ρουφούσε την ενέργεια. Έφευγαν χαράματα από το σπίτι και γυρνούσαν αργά το απόγευμα. Η μαμά θα ετοίμαζε το πρωινό του μικρού και θα τον φιλούσε τρυφερά πριν φύγει. Κι ο πατέρας το ίδιο, προσεκτικά μην τον ξυπνήσουν. Πάντα όμως τον ξυπνούσε το άρωμα τους και τα  χάδια. Τα λαχταρούσε όσο τίποτα άλλο μες στην ημέρα του. Θα ντυνόταν βιαστικά και θα τους ακολουθούσε μέχρι το εργοστάσιο, στην άκρη της παραλίας. Εκεί θα συναντούσε τον κύριο Ζακάστιο που θα είχε βγει για τον πρώτο περίπατο της ημέρας και θα τον πρόσεχε καθώς έπαιζε μόνος του με τα βότσαλα. Για τον κύριο Ζακάστιο θα ακολουθούσαν αρκετοί περίπατοι μες στην ημέρα. Για τον Αντρέα θα ακολουθούσε μια μέρα που έμοιαζε βασανιστικά με την προηγούμενη αλλά και με την επόμενη που θα ερχόταν. Οι γονείς του γύριζαν πάντα πολύ κουρασμένοι από τη δουλειά. Για τον Αντρέα το εργοστάσιο έμοιαζε με έναν παράξενο, γκρίζο δεινόσαυρο που του στερούσε τους γονείς του κάθε μέρα αλλά και τους φίλους του από την παλιά του γειτονιά. Τους εξαντλούσε και τους προκαλούσε πονοκεφάλους με το ρυθμικό βουητό της  μηχανικής του αναπνοής και τον καπνό που έβγαινε από τα φουγάρα του. Κατάπινε την όρεξη για παιχνίδι και η οργή άρχιζε και θέριευε μέσα στην τόση δα καρδιά του. 
      Κατά καιρούς μικρά ψάρια πλησίαζαν σε περίεργους σχηματισμούς που θύμιζαν αλαφιασμένη δίνη. Θα τα χάζευε για λίγο και μετά θα τους έριχνε μικρά βοτσαλάκια και θα έφευγαν μακριά. Ήταν ένα από τα μοναχικά του παιχνίδια όσο ο κύριος Ζακάστιος καθόταν λίγο πιο πίσω του και διάβαζε την εφημερίδα του. Αυτό το ψάρι όμως που πλησίαζε σήμερα τα ρηχά δεν έμοιαζε με κανένα άλλο που είχε ξαναδεί. Τρόμαξε καθώς διέκρινε μια κίνηση μέσα στα σκοτεινά νερά με την άκρη του ματιού του, ένας όγκος τον πλησίαζε σχεδόν δειλά. Όσο πλησίαζε, ο Αντρέας σαν να έχασε τη φωνή του από το σάστισμα και το φόβο. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ τόσο μεγάλο ψάρι και ποτέ με τόσο έντονο χρώμα. Το κοίταζε ασάλευτος. Το κεφάλι του, το σώμα του και  η ουρά του είχαν ένα εκτυφλωτικό σιέλ χρώμα που μπορούσε να σε υπνωτίσει. Φωσφόριζε στα νερά και ήταν πιο έντονο από την πιο γαλανό ουρανό μετά από μια καταιγίδα. Το πιο περίεργο όμως ήταν η ματιά του. Τα μάτια του που εξείχαν από το υπόλοιπο σώμα τον περιεργάζονταν. Ναι, ένιωσε αυτό το γυάλινο βλέμμα πάνω του, λες και ζύγιζε τις δυνάμεις του, σαν να τον διαπερνούσε. Ανατρίχιασε και ένα ρίγος παγωμένου ιδρώτα έτρεξε στη σπονδυλική του στήλη. Το τεράστιο ψάρι, που ήταν λίγο μικρότερο από το δικό του μπόι, ανοιγόκλεισε τα μάτια αυτά και σε αντίθεση με το νωχελικό του ερχομό, εξαφανίστηκε με μια γρήγορη στροφή προς τα ανοιχτά. Μήπως το είχε βγάλει από το μυαλό του; Μήπως η γκρίζα θάλασσα έφτιαχνε σκιές και το δικό του μυαλό έβλεπε φανταστικά όντα; 
    
   Η καρδιά του πήγαινε να σπάσει. Γύρισε και κοίταξε τον κύριο Ζακάστιο. Συνέχιζε με την ίδια αδιάφορη αίσθηση να φυλλομετράει την εφημερίδα του, χωρίς να έχει αντιληφθεί το παραμικρό. Κι όμως, δεν μπορεί να ήταν η φαντασία του. Για όσο κράτησε αυτή η στιγμή, όλα μέσα του είχαν ανακατευτεί. Ήταν η πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό που ένιωσε να τον κοιτάζουν, να τρυπώνει μέσα του το βλέμμα κάποιου και να διαλύει αυτό το τόσο πυκνό στρώμα της μοναξιάς του. 
     Όλη τη μέρα το σκεφτόταν. Αυτό το θαλάσσιο πλάσμα είχε στοιχειώσει τη σκέψη του. Συμμετείχε στα έτσι κι αλλιώς ξεθυμασμένα, απογευματινά παιχνίδια με τους γονείς του και το είδε πάλι στον ύπνο του εκείνη τη νύχτα. Ήθελε να τους ρωτήσει αν υπάρχουν τόσο μεγάλα ψάρια και με τέτοιο εκτυφλωτικό χρώμα αλλά κάτι τον κράτησε. Το πιο πιθανό ήταν να μην τον πίστευαν έτσι κι αλλιώς και ένα μέρος του δεν ήταν ακόμα σίγουρος. Τον τελευταίο καιρό είχε κλειστεί στον εαυτό του και οι περισσότερες λέξεις πάντα βρίσκονταν μέσα στο κεφάλι του χωρίς να βρίσκουν τις περισσότερες φορές το δρόμο για να βγουν. Αλλά θα ήθελε πολύ να ήταν αλήθεια, για φαντάσου ένα μπλε ψάρι για παρέα…
  
  Το επόμενο πρωινό έπαιζε με τα βότσαλα με φοβερή ανυπομονησία και νευρικότητα. Η μέρα ήταν ζεστή και ηλιόλουστη, ο κύριος Ζακάστιος σκούπιζε τις σταγόνες του ιδρώτα με το μαντήλι που είχε στην τσέπη του, καθώς φυλλομετρούσε την εφημερίδα του, και ο μικρός Αντρέας απλά περίμενε να το ξαναδεί. Κι όσο κι αν του φαινόταν τόσο απίθανο να συμβεί, ήρθε. Το μεγάλο ψάρι κοντοστάθηκε κι έμεινε να κουνάει την ουρά του. Ο Αντρέας σηκώθηκε και πλησίασε. Το ψάρι δε φοβήθηκε και δεν κουνήθηκε καθόλου από τη θέση του, το αντίθετο μάλιστα, τον κοίταζε βαθιά στα μάτια με έναν τόσο ανθρώπινο τρόπο σχεδόν. Ο μικρός έβγαλε τα παπούτσια του και μπήκε στη θάλασσα. Έκανε τέσσερα αργά βήματα για να μη το τρομάξει και φύγει. Όχι, το σιέλ ψάρι παρέμεινε να τον  περιεργάζεται. Ο Αντρέας έβαλε τα χέρια του στο νερό και έμεινε παγωμένος στη θέση του με κομμένη την ανάσα. Το ψάρι, που γυάλιζε περισσότερο καθώς έπεφταν οι  αχτίνες του ήλιου στον νερό, κολύμπησε λίγο ακόμα προς το μέρος του. Όσο πλησίαζε το παιδί, τόσο το μυαλό του μικρού σαν να μούδιαζε, σαν να πάγωνε. Ένα περίεργο συναίσθημα που δεν είχε βιώσει ξανά, σαν να είχε ερημώσει όλο το συναισθηματικό του τοπίο και δημιουργούσε χώρο μόνο για αυτό το παράξενο πλάσμα. Όχι, δεν το φοβόταν, του έβγαζε μια περίεργη οικειότητα που δεν μπορούσε να εξηγηθεί με κανέναν νόμο της λογικής. Κοιτάζονταν βαθιά στα μάτια και μετά από λίγο το ψάρι έκανε μια μεταβολή όλο χάρη και χάθηκε στα ανοιχτά. Ο Αντρέας ανατρίχιασε καθώς έφευγε από κοντά του και σχεδόν δεν πίστευε σε αυτήν την αίσθηση της υπόσχεσης που είχε εισπράξει μέσα στο μπερδεμένο του μυαλό. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει στον κύριο Ζακάστιο αλλά ναι, το μεγάλο μπλε ψάρι του είχε μιλήσει με κάποιο τρόπο. Όπως ήταν φυσικό, ούτε οι γονείς του φάνηκαν να τον πιστεύουν στο τραπέζι όταν μοιράστηκε μαζί τους την εμπειρία του. Υπήρξαν συγκαταβατικοί αλλά καταλάβαινε ότι δεν είχαν πιστέψει λέξη. Ήταν για αυτούς ένα αγοράκι που έφτιαχνε ιστορίες για να σκοτώσει την πλήξη του με τον ηλικιωμένο κύριο που τον επιβλέπει στα μοναχικά του παιχνίδια. 
     Ο μήνας που κύλησε υπήρξε αποκαλυπτικός και τα γεγονότα από ένα σημείο και μετά άρχισαν τον καλπασμό τους αφήνοντας πίσω τις λογικές ερμηνείες. Κάθε μέρα το σιέλ ψάρι ερχόταν κοντά στη στεριά και κάθε μέρα ο Αντρέας το περίμενε με λαχτάρα. Βουτούσε με τα μπρατσάκια του και κολυμπούσαν παρέα. Το ψάρι σαν να ένιωθε το πόσο μικρός ήταν και δεν ανοιγόταν. Τον άφηνε να του αγγίζει τα πτερύγια και την ουρά καμιά φορά. Μια περίεργη σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης είχε γεννηθεί. Ο κύριος Ζακάστιος τον παρακολουθούσε και δεν είχε εκφράσει ποτέ κανένα σχόλιο για τις καινούργιες ασχολίες του μικρού. Πολλές φορές αναρωτιόταν ο μικρός “μα καλά, δεν το βλέπει το ψάρι;”. Τον είχε ρωτήσει για αυτό σχετικά αλλά οι απαντήσεις που έπαιρνε δεν ήταν κατατοπιστικές. “Μα ναι φυσικά, το έχω δει, μην πας πιο βαθιά όμως, να σε βλέπω.” Ο Αντρέας είχε βρει έναν φίλο, ένα σύντροφο σε αυτό το πλάσμα που δε φαινόταν να ζητάει τίποτα από αυτόν. Η μικρή τους βόλτα θα διαρκούσε λίγο αλλά τον γέμιζε απίστευτα και όσο περνούσε ο καιρός άρχισε να δένεται με τον καινούργιο του σύντροφο. Το πρώτο μούδιασμα που του είχε προκαλέσει η επαφή τους τώρα είχε αρχίσει να γίνεται ένα είδος επικοινωνίας. Όχι, φυσικά το ψάρι δεν μπορούσε να μιλήσει αλλά πολλές φορές ένιωθε λόγια στο μυαλό του και έβλεπε σκόρπιες εικόνες. Είχε αισθανθεί ότι ήταν κι αυτό μικρό όπως ήταν κι αυτός, παρά το μεγάλο του μέγεθος που ξεγελούσε. Είχε αισθανθεί ότι ζούσε βαθιά στον ωκεανό και σχεδόν είχε πονέσει όταν είχε νιώσει μια τεράστια οικογένεια πίσω του. Είχε πολλά αδέρφια και το κοπάδι του σε λίγο θα ξεκινούσε το μεγάλο του ταξίδι. Όταν το άγγιζε, προσπαθούσε να σκεφτεί έντονα εικόνες από τη δική του ζωή για να του τις μεταφέρει. Σκεφτόταν τη μαμά του και τον μπαμπά του και το πόσο του έλειπαν μες στην ημέρα, το πόσο του έλειπαν οι φίλοι του και πόσο θυμωμένος ήταν με αυτό το μεγάλο γκρίζο εργοστάσιο που έβλεπε πίσω του. Προσπαθούσε να του πει με το δικό του τρόπο ότι αυτό έφταιγε που ήταν πάντα κουρασμένοι οι δικοί του και είχε αλλάξει τόσο πολύ τη ζωή του. Προσπαθούσε να του πει πολλά που όμως δεν ήξερε αν τα ένιωθε, αν τα καταλάβαινε, αν τα συναισθανόταν όπως εκείνος.
     Όλα έγιναν σε μια μέρα. Ξύπνησε εκείνο το πρωί και το δέρμα του ήταν σκληρό. Στα χέρια του είδε μικρά ασημένια λέπια που όσο και αν τα έτριψε ή τράβηξε δεν έφυγαν. Ο μικρός χαμογέλασε. Δε φοβήθηκε καθόλου. Ήξερε ήδη τι θα γίνει. Φόρεσε μια μακρυμάνικη μπλούζα για να μην τα δουν οι γονείς του. Όταν ήρθαν να τον φιλήσουν τον πείραξαν ότι μυρίζει θάλασσα και τον μάλωσαν ότι μάλλον δεν είχε κάνει καλά το μπάνιο του την προηγούμενη μέρα. Στην ακρογιαλιά ο κύριος Ζακάστιος ήταν πάντα με την εφημερίδα του. Του χαμογέλασε αμήχανα και του γύρισε την πλάτη. Γύρισε και είδε το ψάρι να έρχεται προς το μέρος του. Έβγαλε τα ρούχα του και άφησε το βλέμμα του να γεμίσει θάλασσα. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ο κύριος Ζακάστιος ήταν ηλικιωμένος και δεν μπορούσε να τρέξει όταν είδε το εκτυφλωτικά σιέλ χρώμα που είχε καλύψει το σώμα του μικρού. Τα μάτια του βέβαια δεν μπορούσαν να διακρίνουν τα ιριδίζοντα λέπια που στόλιζαν το μικρό του σώμα ούτε μπορούσε να καταλάβει ότι η έντονη μυρωδιά σαν την ανάσα του ωκεανού έβγαινε από κάθε του πόρο κι όχι από τα αγριεμένα νερά που όλο και φούσκωναν λες και περίμεναν κάτι από καιρό και αδημονούσαν. Το αγόρι βούτηξε και ακολούθησε το μεγάλο ψάρι στα ανοιχτά. Είχε μπει χωρίς μπρατσάκια, δεν τα χρειαζόταν πια. Η θάλασσα ήταν πλέον για αυτόν ένα είδος μήτρας που άφηνε τον παλιό του εαυτό και άφηνε να γεννηθεί ο καινούργιος. Είχε λαχταρήσει τόσο βαθιά εκείνον τον καινούργιο κόσμο με τη συντροφικότητα στα βάθη των σκοτεινών νερών, τον είχε φανταστεί τόσα βράδια πριν τον πάρει ο ύπνος, τον είχε οραματιστεί σε τόσα του όνειρα και πλέον το ήξερε ότι γινόταν πραγματικότητα. Ο ωκεανός του έπαιρνε την ταυτότητά του και τη φύση του και του έδινε έναν καινούργιο κόσμο να ανήκει, μια καινούργια μεγάλη οικογένεια να υπάρχει εκεί για αυτόν. Η απόκοσμη μεταμόρφωση έγινε αστραπιαία, δεν ήταν σίγουρος αν είχε δεύτερες σκέψεις ή απορίες αλλά είχε μια τρομερή  πίστη στον εαυτό του και στην καινούργια του ζωή που δεν ήταν σίγουρος από πού προερχόταν. Ίσως ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος ή απλά ένας ακόμα κρίκος σε μια αλυσίδα ανταλλαγών που δεν είχε αρχή και τέλος. Ήταν η τελευταία του σκέψη όταν ένιωσε την ανάσα του να βγαίνει από τα βράγχια. Έψαξε να βρει το σώμα του αλλά το έβλεπε πια στο ψάρι απέναντί του. Φορούσε τα ρούχα του, το δέρμα του ήταν λείο και τα μάτια του τον κοίταζαν έντονα, όπως την πρώτη μέρα. Είχε μπει στο παλιό του σώμα και φαινόταν να μην έχει συνηθίσει την αναπνοή. Ανέβηκε στην επιφάνεια επιδέξια και τον άκουσε να παίρνει την πρώτη του βαθιά ανθρώπινη ανάσα. Ο Αντρέας κούνησε επιδέξια την ουρά του και χάθηκε στα βαθιά, στο καινούργιο του σπιτικό που έπρεπε να ανακαλύψει και να ετοιμαστεί για το μεγάλο του ταξίδι. Δεν τον είδαν ποτέ κοντά στην ακρογιαλιά ξανά. Το μικρό αγόρι δε μίλησε ποτέ μετά από εκείνη τη βουτιά. Οι γονείς του πίστεψαν ότι εκείνη η  βουτιά του έκανε κάποια ζημιά. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να δουν τι φταίει. Δεν κατηγόρησαν ποτέ τον κύριο Ζακάστιο που δεν πρόλαβε το κακό. Δεν κατάλαβαν ποτέ τι έγινε ακριβώς εκείνο το πρωί στην παραλία. Ο γιος τους δεν μπήκε στη θάλασσα ποτέ ξανά αλλά πήγαινε για το υπόλοιπο του καλοκαιριού και την χάζευε με τα μάτια κλειστά για ώρες. Τον άφηναν να αφουγκράζεται τον ωκεανό και να επικοινωνεί μαζί του σε μια μυστική γλώσσα που οι ίδιοι δεν μπορούσαν να μοιραστούν μαζί του πια.