Ο Αλφρέδος άνοιξε την πόρτα και μπήκε διακριτικά,
κρατώντας έναν ασημένιο δίσκο με δύο πιάτα.
«Έφερα το φαγητό σας, Διωναία. Φθινοπωρινά φύλλα
και δροσερές ρόγες σταφυλιού. Πήρα την πρωτοβουλία να προσθέσω και λίγα φύλλα
βελανιδιάς, τα οποία και μάζεψα προσωπικά ερχόμενος στο ξενοδοχείο», είπε και
ένιωσε τα μάγουλα του να κοκκινίζουν από ντροπή.
«Ω, καλέ μου Αλφρέδο, πάντα καταφέρνεις να με
συγκινήσεις με τους τρόπους σου».
«Σας αφήνω να ετοιμαστείτε για το σόου. Λυπάμαι
πολύ που δε θα μπορέσω να σας απολαύσω απόψε.»
«Να σου
ζητήσω να μείνει μεταξύ μας το περιεχόμενο των πιάτων;» τον ρώτησε με αγωνία.
«Δε χρειάζεται να αγχώνεστε για τα αυτονόητα.
Κανείς δε γνωρίζει τίποτα για την κατάστασή σας», είπε και έκλεισε το ίδιο
διακριτικά την πόρτα πίσω του.
Η Διωναία δεν μπορούσε σχεδόν να το πιστέψει.
Είχαν περάσει τα χρόνια και είχε έρθει η στιγμή να ανέβει στη σκηνή του
υπαίθριου ετήσιου φεστιβάλ της Μπρενανσόν για να τραγουδήσει και να εισπράξει
τα άφθονα χάδια και αγγίγματα των θεατών για τελευταία φορά. Δεν ήταν το ίδιο λαχταριστό σαρκοφάγο φυτό με
την αισθησιακή φωνή και τα γυναικεία νάζια που αναστάτωνε τα πλήθη. Ήταν πια
είκοσι οκτώ χρονών. Κι όσο κι αν φρόντιζε τον εαυτό της, ναι, τα σημάδια του
γήρατος είχαν εμφανιστεί. Έπεφτε συχνά σε φθινοπωρινές νάρκες και έβαζε να της
κλαδέψουν τα λευκά της άνθη για να συγκρατεί την ενέργειά της. Δεν ήταν αρκετό.
Τον τελευταίο καιρό είχε συμβεί το μοιραίο. Η όρεξή της για μικρά έντομα είχε εξαφανιστεί.
Από εκεί που απολάμβανε πραγματικά τα μυρμήγκια και τις μικρές αράχνες κάθε
βδομάδα, τώρα δεν μπορούσε ούτε να τα μυρίσει, πόσο μάλλον να τα παγιδέψει στα
φύλλα της. Σε ένα διάστημα τριών μηνών είχε χάσει το ενδιαφέρον ακόμα για και
τις ζουμερές ακρίδες, που ήταν κάποτε το ιδανικό σνακ. Στην αρχή είχε χάσει πολλά κιλά και η ζουμερή
της σιλουέτα είχε συρρικνωθεί. Τα φύλλα της είχαν ξεθωριάσει και η φωνή της
είχε γίνει άτονη. Αναγκάστηκε να ακυρώσει επτά συναυλίες. Δεν μπορούσε να
εμφανιστεί έτσι ευάλωτη στο κοινό που τη
λάτρευε για τη ζεστασιά της και την αισθαντικότητά της. Σε κάθε της σόου, όλοι
της χάιδευαν τα φύλλα και ανατρίχιαζαν με τον ιδιαίτερο χορό της. Φώναξε τον
οικογενειακό της γεωπόνο και του εμπιστεύθηκε την ανησυχία της. Ο γιατρός την
εξέτασε προσεκτικά και την έβαλε να περάσει από ένα σωρό τεστ. Όταν είχε τις
απαντήσεις, της μίλησε ειλικρινά:
«Αν σου αφαιρέσω τα τριχίδια από το εσωτερικό
μέρος των φυλλωμάτων σου, θα τα πας μια χαρά. Θα γλιτώσεις από μελλοντικά
προβλήματα υγείας, θα δυναμώσεις αλλά θα υπάρχει μια σοβαρή παρενέργεια. Από
διάσημο σαρκοφάγο φυτό, θα είσαι ένα φυτό που θα τρέφεται με φυλλώματα και
καρπούς με μειωμένη λίμπιντο. Η απόφαση είναι δική σου.»
Η Διωναία δέχτηκε εφόσον επρόκειτο για την υγεία
της. Βέβαια, της ήταν τρομερά δύσκολο να αποδεχτεί ότι μεγάλωνε και δε θα ήταν
το ίδιο ποθητή. Είχε στηρίξει όλη της την καριέρα πάνω σε αυτό. Στη συνείδηση
όλων ήταν το ανθρωπόμορφο σαρκοφάγο φυτό με τις χυμώδεις καμπύλες και τη
διάχυτη σεξουαλικότητα. Απόψε ήταν μια σταρ που εξαργύρωνε την περσόνα της στην
τελευταία της παράσταση. Έκλεινε την αυλαία με μια διάθεση να τους
αποχαιρετήσει και να τους ευχαριστήσει. Τόσο καιρό υποκρινόταν τον παλιό της
καλό εαυτό αλλά χωρίς επιτυχία. Σεβόταν τον εαυτό της ακόμα για να το
συνεχίσει. Το γεγονός ότι ήταν πια χορτοφάγος, όμως, το κρατούσε για εκείνη. Το
τελευταία μυστικό της.
Χτύπημα στην πόρτα.
«Διωναία, σε είκοσι βγαίνετε. Sold out απόψε. Το αυτοκίνητο θα είναι εδώ σε πέντε».
Είχε αποφασίσει να πέσει σε νάρκη διαρκείας αυτό
το φθινόπωρο. Αν ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος της, ας κέρδιζε λίγο ακόμα μέχρι
να συμφιλιωθεί μαζί του. Το μακιγιάζ της
ήταν άψογο. Τσιμπολόγησε τις ρόγες σταφυλιού. Sold out απόψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου