Τυλίχτηκε περισσότερο στο μπουφάν και στο κασκόλ του. Έμοιαζε σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή ότι πάλευε μαζί τους. Δε γινόταν να σφίξει περισσότερο το μάλλινο κασκόλ στο λαιμό του και , όσο κι αν προσπαθούσε, το λεπτό μπουφάν του δε θα του πρόσφερε περισσότερη ανακούφιση. Τώρα που το καλοσκεφτόταν, θα έμοιαζε έτσι κι αλλιώς τουλάχιστον περίεργος σε οποιονδήποτε εξωτερικό παρατηρητή. Έσκασε ένα χαμόγελο στιγμιαία. Παραμονή Πρωτοχρονιάς να βολτάρει άσκοπα στην κλειστή αγορά του Λαράς, με ένα κρύο που δε θα το φανταζόταν ποτέ για το Μαρόκο. Άναψε το τσιγάρο, που το καθυστερούσε εδώ και ώρα, και χάζεψε τα λιγοστά μαγαζιά λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Κάτω από τις σιέλ καμάρες, αφίσες με χορταστικά αραβικά γράμματα που είχαν από καιρό ξεφτίσει. Ένα καλντερίμι γεμάτο άδεια καφάσια με τα λαχανικά που είχαν πουληθεί μες στην ημέρα, νέον φώτα που τρεμοπαίζανε, γάτες που είχαν κουρνιάσει σε σκοτεινές γωνίες, καλάθια, κοφίνια, κελεμπίες που κρέμονταν στις βιτρίνες, μια μυρωδιά κάποιου μπαχαρικού που του θύμιζε ένα φαγητό που έφτιαχνε η μάνα του αλλά, όσο κι αν έστυβε το μυαλό του, δεν μπορούσε να θυμηθεί ποιο ήταν αυτό. Μόνο ένας νεαρός που καθόταν νωχελικά πίσω από το βρώμικο πάγκο και ετοίμαζε ζεστό τσάι και ο Μάνος υπήρχαν σε αυτήν τη μεγάλη και γεμάτη υγρασία στοά.
Ο Μάνος είχε ακολουθήσει έναν μεγάλο έρωτα, ή καλύτερα την υπόσχεσή του, που λίγο μετά την προσγείωση στο Μαρόκο, ξεφούσκωσε μετά από έναν ακόμα μεγαλύτερο καυγά. Δε βαριέσαι, μπήκε και στο αεροπλάνο για πρώτη φορά στη ζωή του και θα απολάμβανε και μια μέρα μόνος του σε αυτόν τον αλλόκοτο τόπο. Τόσο κρύο όμως δεν το χωρούσε ο νους του. Όπως δε χωρούσε και το ότι έβλεπε μπροστά του την πόρτα του πατρικού του σπιτιού. Αν είναι ποτέ δυνατόν! Τόσα χιλιόμετρα μακριά από την Καλλιθέα και να βλέπει τη μεταλλική πόρτα της μονοκατοικίας όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Προσπέρασε τον τύπο που πουλούσε τσάι, χωρίς να δίνει σημασία σε αυτό το ακατάληπτο που του μουρμούρισε, και πήγε κοντά σε αυτήν την είσοδο. Μα ναι, ήταν η ίδια, είχε και εκείνο το στράβωμα στο χερούλι, που όλο έλεγε να το φτιάξει ο συγχωρεμένος ο πατέρας του και τελικά παρέμενε έτσι να τρίζει και να σε ζορίζει στο ξεκλείδωμα.
Τρόμαζε στην ιδέα να την ανοίξει αυτήν την πόρτα της παιδικότητάς του αλλά από την άλλη ένιωθε ότι έπρεπε να το κάνει. Είχε σαρανταρίσει και, ως τώρα, αυτή σίγουρα ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στη ζωή του. Έπιασε το παγωμένο χερούλι και έκλεισε τα μάτια του. Στο πίσω μέρος του μυαλού του ίσως και να το είχε ήδη μετανιώσει. Βουτιά στον καινούργιο χρόνο ή επιστροφή στο παρελθόν; Δεν ήταν σίγουρος για την απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου